Z tego poradnika dowiecie się najważniejszych rzeczy do wykonania satysfakcjonującego zdjęcia. Skomplikowane ustawienia będą wytłumaczone w sposób prosty i zrozumiały. Udzielę wstępnych porad jak fotografować, aby u osób przeglądających Wasze fotografie pojawiało się zainteresowanie wyrażone emocjami.
Ważne. Celem tego artykułu jest zrozumiale, a więc bardzo prostym językiem opisać trudne i złożone procesy fotograficzne dla jak najszybszego cieszenia się ze zdjęć, które wykonasz. Dlatego nie będę używać terminologii profesjonalisty, a wręcz skrajnie od niej odejdę. Przedstawione zasady są podstawowymi, a w przypadku fotografii zawsze można je złamać, musisz jednak wiedzieć, dlaczego to będziesz chciał zrobić. Wyszukane nazewnictwo i skomplikowane wyjaśnienia nie są absolutnie potrzebne do wykonania i cieszenia się z dobrych zdjęć zrobionych samemu. Zaczynamy.
Wskazówki jak robić ostre zdjęcia lustrzanką:
- Tryby automatyczne, półautomatyczne
- Ustawienia światła
- Ustawienie kolorystyki
- Prawidłowa kompozycja
- Scena – plany i tło
- Głębia ostrości
1. Tryby automatyczne, półautomatyczne.
Wykorzystaj tryb automatyczny lub tryby półautomatyczne aparatu, które same wykonują część pracy. Wówczas nie trzeba wnikać w zależności pomiędzy parametrami poprawnej ekspozycji w trybie ręcznym, aby uzyskać poprawne zdjęcie.
Tryb automatyczny.
Pełna automatyka. Ustawiasz jedynie odpowiedni kadr. Przy braku dostatecznej ilości światła uruchomi się lampa błyskowa. Najszybszy sposób na wykonanie pięknego zdjęcia telefonem i lustrzanką, gdzie aparat wykonuje całą pracę.
Tryb P – programowa AE.
Czas otwarcia migawki i przysłona są dobierane automatycznie. Samodzielnie ustawiasz pozostałe parametry: czułość ISO, balans bieli.
Najczęstsze zastosowanie: poprawnie naświetlone i nieporuszone zdjęcie.
Tryb A lub Av – preselekcja przysłony.
W tym trybie aparat dobiera za nas poprawne wartości fotograficzne, przy czym naszym zadaniem jest dobranie wartości przysłony. Poprzez to możemy mieć tylko ostry pierwszy plan i rozmazane tło lub mieć ostry pierwszy plan i tło.
Najczęstsze zastosowanie: fotografia portretowa.
Tryb S lub Tv – preselekcja czasu.
Użytkownik sam ustawia czas naświetlania. Aparat automatycznie reguluje wartość przysłony w celu uzyskania ekspozycji odpowiadającej jasności obiektu (czyli zdjęcie ani za ciemne, ani za jasne). Dzięki ustawieniu czasu naświetlania możemy wybrać, czy ruchome obiekty mają wyglądać statycznie czy być rozmyte. Ustawienie długiego czasu naświetlania spowoduje rozmycie, a krótki czas naświetlania zamrozi ruch na zdjęciu.
Najczęstsze zastosowanie: fotografia sportowa.
2. Ustawienia światła
Najważniejsza rzecz w fotografii. W trybie automatycznym jeśli światła jest za mało aparat będzie się wspomagał w sposób sztuczny na dwa sposoby. Wykorzysta lampę błyskową lub rozświetli zdjęcie za pomocą wartości ISO, ale kosztem jego jakości. Wówczas pojawią się szumy i gorsza ostrość. Można przyjąć zasadę. Im mniej światła tym gorsze zdjęcie. Jeśli fotografujemy z dużą ilością światła, np. w słoneczny dzień ustawienia automatyczne nie pogorszą jakości zdjęcia,
ponieważ nie będzie potrzeby sztucznie dostarczać światła.
3. Światło, a człowiek.
Duża ilość światła stanowi zaletę dla aparatu, jednak nie zawsze dla osoby portretowanej. Jeśli światło razi w oczy osoba w naturalny sposób zmarszczy brwi, co nie wygląda atrakcyjnie. Dlatego podstawowa zasada brzmi: na początek używaj światła miękkiego, rozproszonego. Jest to światło w pochmurny dzień, kiedy promienie słońca na chwilę są rozproszone przez chmury albo światło przechodzi przez inne płaszczyzny rozpraszające, na przykład: firanki w oknach, korony drzew w lesie, parasolki słoneczne. Wówczas na twarzy nie pojawiają się ostre cienie zaburzające proporcje nosa do policzków. Unikając tych błędów twarze zachowają właściwy wygląd.
fot. Przemysław Tyler
4. Nasycenie kolorów.
Brak mocnego światła słonecznego skutkuje obniżeniem intensywności kolorów. Jednak kolory można szybko nasycić w ustawieniach aparatu lub podczas obróbki w podstawowym
programie graficznym w telefonie/komputerze.
fot. Przemysław Tyler
5. Kompozycja.
Fotografowane postacie i obiekty można umieścić w różnych miejscach kadru. To, gdzie je umieścimy ma znaczenie w odbiorze zdjęcia. Najczęściej stosowaną zasadą jest umieszczenie głównego elementu po boku kadru zostawiając przestrzeń po drugiej stronie. Można stosować różne zasady. Najbardziej popularna dotyczy tzw. trójpodział kadru. Kadr dzieli się na trzy równe części w pionie i poziomie. Punkty przecięcia linii wyznaczają mocne punkty kadru (zaznaczone na czarno). Umieszczając w nich to co jest dla nas najważniejsze komponujemy kadr zyskując lepszy odbiór. Inne punkty (zaznaczone na czerwono) nie przyczynią się do wytworzenia harmonii na
zdjęciu.
Kadr z filmu „Bohater nr 1”,
reż. Przemysław Tyler
6. Poza.
Udany portret zależy od pozy, jaką przyjmie fotografowana osoba. Postać może mieć ręce skrzyżowane na piersiach lub opuszczone w dół. Siedzieć na krześle oparta ramieniem lub stać trzymając dłonie na oparciu. Stać na wprost lub bokiem. Rozłożyć ręce do góry lub założyć na biodra w geście pewności siebie. Poza sprawia, że interpretujemy daną osobę w określony sposób. Szczęśliwa, buchająca energią, pewna siebie, zdecydowana lub zamyślona, przybita. Aby wzmocnić daną pozę bardzo ważne jest otoczenie, które musi współgrać z wykonywanym gestem. Przykładowo w zależności od kontekstu stojąca uśmiechnięta postać z rozłożonymi szeroko ramionami w klasycznej restauracji i zamkniętym pomieszczeniu będzie oddawać inny stan emocjonalny od osoby stojącej w takiej samej pozie nad brzegiem morza z dużą ilością przestrzeni. Zasady w fotografii można łamać. Jednak na początku warto trzymać się podstaw.
fot. Przemysław Tyler
7. Minimalizacja sceny. Równowaga vs. chaos.
Zdarza się, że to co najbardziej interesujące jest w otoczeniu mniej ciekawych rzeczy tworząc w kadrze bałagan. Wówczas zamiast fotografować wszystko wokół skupiamy się na tym co najważniejsze poprzez zbliżenie lub ewentualnie później kadrowanie. Można podejść bliżej, wykonać zoom lub poczekać, aż sytuacja się uspokoi. Stosujemy tę metodę kiedy otoczenie jest nieuporządkowane, chaotyczne, a poprzez to mało interesujące, a nam zależy na określonym pomyśle.
Dobrze:
Źle:
fot. Przemysław Tyler
8. Plany.
Jak sfotografować sylwetkę człowieka, aby była ujęta w miły dla oka sposób? Należy trzymać się określonych planów.
Zbliżenie – fotografia samej twarzy od szyi po czubek głowy. Zastosowanie. Fotografia mody, portrety wzmacniające ekspresję twarzy, zwrócenie uwagi na piękno oczu.
Półzbliżenie – fotografia od splotu pacierzowego/okolice mostku w górę zostawiając odrobinę wolnej przestrzeni nad głową. Zastosowanie. Standardowe zdjęcie portretowe. Przedstawienie uniformu wiążącego się ze stanowiskiem/kulturą/.
Plan średni – fotografujemy od pasa do czubka głowy z wolną przestrzenią.
Plan amerykański – dolna krawędź kadru jest na wysokości odrobinę powyżej kolan.
Plan pełny – cała sylwetka postaci na zdjęciu łącznie z obuwiem/stopami po czubek głowy. Ważne. Często powtarzany błąd polega na ucinaniu stóp na wysokości pięt.
Plan ogólny – postać człowieka stanowi na zdjęciu mniejszą część. Ważne jest pokazanie również otoczenia.
9. Tło.
Otoczenie wpływa na odbiór zdjęcia i osobę/osoby będące na fotografii. W otaczającym nas świecie możemy znaleźć miejsca, które są przepięknym tłem niezależnie od tego, gdzie jesteśmy. Zamiast tylko patrzeć powierzchownie i ogólnie polecam skupić się i wniknąć głębiej dostrzegając potencjał w najmniejszych skrawkach otaczającej rzeczywistości. Poniższe fotografie przedstawiają jak z pozoru w mało ciekawym miejscu można stworzyć magiczną przestrzeń. Fotografie wykonano w tym samym miejscu – Wybrzeże Kościuszkowskie w Warszawie – ale z inną perspektywą patrzenia.
Google Maps
fot. Przemysław Tyler
10. Ostrość.
To co jest ostre jest ważne. Obszary rozmyte tracą na znaczeniu. Chcąc przedstawić postać lub obiekt nie można nakierować ostrości w inne fragmenty zdjęcia pozostawiając najważniejszy dla nas obszar zdjęcia nieostrym. Ludzkie oko automatycznie podąży w miejsce na zdjęciu które jest wyraźne, mimo że może stanowić tylko mały fragment.
fot. Przemysław Tyler
11. Emocje.
Kluczowym zadaniem w fotografii jest uchwycenie emocji. Nawet najlepsze zdjęcie pod względem technicznym bez emocji jest niewystarczające. Emocje powodują, że fotografia jest oglądana, poświęca się dla niej czas i umożliwia zapisanie ulotności chwili do której chcemy
wracać. Najprostszym sposobem jest znaleźć się w szczęśliwym miejscu, gdzie bliscy, znajomi lub inni ludzie już wykazują odpowiedni stan emocjonalny. Będąc na wakacjach jest to ułatwione. Powód szczęścia jest nieważny liczy się, że uchwyciłeś to na fotografii. Generowanie emocji jest bardziej złożone. Na planach filmowych, gdzie trzeba sprostać
najróżniejszym sytuacją stosuję przeróżne sposoby. Dla Ciebie praktyczne sposoby podczas fotografii najmłodszych pociech to przywiązanie na aparacie ich ulubionego pluszaka. Przez jakiś czas uzyskasz skupienie uwagi dziecka. Wracając do sytuacji bardziej codziennych, wśród osób dorosłych na początek najlepiej sprawdza się fotografia z ukrycia, gdzie nikt nie jest skrępowany widokiem aparatu. Możesz też wykonywać tak dużo zdjęć pośród ludzi, że w końcu otoczenie przestanie zwracać na Ciebie uwagę i wtedy dopiero zaczniesz robić właściwe fotografie. Do portretu można zaadoptować z teatru metodę Stanisławskiego. Prosisz, aby osoba portretowana weszła w odpowiedni stan emocjonalny przypominając sobie np. najszczęśliwsze chwile w życiu, albo moment kiedy nie mogła powstrzymać śmiechu, aż bolały ją policzki na ustach. Emocje, które się pojawią w głowie rozluźnią ciało i wpłyną na zachowanie – również fizjologię i wygląd osób/osoby przed aparatem. Można to wzmacniać muzyką, miejscem, porą dnia, pomysłowością kadru.
fot. Przemysław Tyler
Artykuł gościnny
Przemysław Tyler
Ekspert ds. Treści Video/Foto
filmbiznesowy.pl
